Προσωπικό soundtrack σε 9μηνο ταξίδι στην ΝΑ Ασία

Έχω ένα μικρό και ταπεινό mp3 player, χωρητικότητας μόλις 1GB που όμως με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο εδώ και 3 χρόνια. Είναι μικροσκοπικό και έτσι με βολεύει πολύ και δεν σκέφτομαι να το αντικαταστήσω μέχρι να τα φτύσει. Αν και είναι πολύ βολικό για μέσα στην πόλη και για μικρά ταξίδια, όταν ήρθε η ώρα να το πάρω μαζί μου σε μεγάλο (πολύμηνο) ταξίδι προβληματίστηκα για το τι να πρωτοβάλω. Μετά από ώριμη σκέψη (=το βράδυ πριν το ταξίδι κατά τις 3 το πρωί, μέσα στον πανικό, μαζί με άλλα 100 πράγματα που είχα αφήσει για τελευταία στιγμή) αποφάσισα τα 20-25 album που χωράνε να είναι δείγματα από τα διάφορα είδη μουσικής που ακούω, κάθε ένα για διαφορετική ώρα και mood. Έτσι και έκανα.

Τους πρώτους 3 μήνες του ταξιδιού μου δεν είχα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς σπάνια άκουγα μουσική (πράγμα σπάνιο για μένα). Προτιμούσα να έχω όλες τις αισθήσεις μου στραμμένες στις πρωτόγνωρες καταστάσεις που συναντούσα καθημερινά. Τα ακουστικά όχι μόνο σε απομονώνουν από το περιβάλλον αλλά σε κάνουν να φαίνεσαι απρόθυμος για επικοινωνία, κανείς δεν θα έρθει να σου μιλήσει όταν φοράς ακουστικά.

Όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική περισσότερο, κυρίως στα λεωφορεία όταν δεν είχα παρέα και στο κρεββάτι πριν κοιμηθώ, άρχισα να βαριέμαι τη μουσική που είχα μαζί μου. Δεν είχα προνοήσει να πάρω από το σπίτι ένα dvd γεμάτο με μουσικές για να αλλάζω που και που το περιεχόμενο του mp3 player. Έτσι άρχισα να ψάχνω μουσική από αλλού. Αντάλλαξα κάποια albums με άλλους ταξιδιώτες, βρήκα και κάποιους καλούς δίσκους στο pc ενός hostel στην Κίνα και κάπως ανανεώθηκα.

Κάπου στην πορεία όμως μου συνέβη κάτι περίεργο. Δεν ξέρω αν έχει σχέση το γεγονός ότι είχα να συναντήσω Έλληνα και να μιλήσω ελληνικά για μήνες ή ίσως ότι είχα αρχίσει να νοσταλγώ κάπως την Ελλάδα άλλα άρχισε να μου λείπει η ελληνική μουσική. Ελληνική μουσική δεν εννοώ βέβαια τα λαϊκά (που είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό και τα οποία δεν αντέχω έτσι κι αλλιώς), εννοώ διάφορες μουσικές που μου αρέσουν με ελληνικό στίχο.

Από κάποιο σημείο και μετά, όπου έβρισκα γρήγορο internet, κατέβαζα και έναν αγαπημένο δίσκο τον οποίο και άκουγα για καμιά βδομάδα μέχρι που τον βαριόμουνα και έψαχνα για άλλο. Στο τέλος οι μισοί δίσκοι στο player ήταν ελληνόφωνοι!

Ελάχιστα ήταν τα album που άντεξαν από την αρχή έως το τέλος του ταξιδιού. 9 μήνες είναι αυτοί. Αν και τα μουσικά μου γούστα δεν έχουν καμία σημασία, για όσους ενδιαφέρονται αυτά ήταν: ένα live των Mano Negra, ένα δικό μου best of του Τζίμη Πανούση, το cd της post rock μπάντας Daturah και ένας ταξιδιάρικος και "ανεβαστικός" δίσκος των Infected Mushroom.