Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Καμπότζη: 07. Siem Reap

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η Siem Reap είναι η έδρα για τους επισκέπτες του Angkor. Το Angkor είναι το νούμερο 1 αξιοθέατο της χώρας και αρκετός κόσμος έρχεται στην Καμπότζη μόνο για να επισκεφτεί αυτό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τουρίστας ή ταξιδιώτης που να μην περνάει από εδώ. Αυτό κάνει φυσικά την Siem Reap την πιο τουριστική πόλη της χώρας. Με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, η τουριστική υποδομή έχει αναπτυχθεί δυσανάλογα σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις. Το κέντρο είναι η περιοχή γύρω από την παλιά αγορά (Psar Chaa) και οι δρόμοι γύρω από αυτή είναι γεμάτοι με εστιατόρια και bars που απευθύνονται αποκλειστικά σε ξένους. Στα εστιατόρια είναι πιο εύκολο να βρεις Ταϊλανδέζικο, Βιετναμέζικο και δυτικό φαγητό παρά τοπικά πιάτα. Επίσης πολλά εστιατόρια φημίζονται για τις “Happy” πίτσες τους. Στους δρόμους αυτούς αργά το βράδυ μπορεί να ξεχάσεις που βρίσκεσαι με τα τόσα δυτικού τύπου bar, όπου μεθυσμένοι τουρίστες πάνε από το ένα στο άλλο πίνοντας και φωνάζοντας. Σε όλη την πόλη υπάρχουν αμέτρητα guesthouses και ξενοδοχεία. Ψάχνοντας μπορείς να βρεις απομακρυσμένα guesthouses που τα δουλεύει ακόμη η οικογένεια του σπιτιού και να έχεις περισσότερο την αίσθηση πως μένεις με μια οικογένεια σε μια μικρή πόλη παρά σε ένα μεγάλο τουριστικό κέντρο. Κατά τα άλλα η πόλη έχει οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη ζωή του τουρίστα εύκολη και τον ίδιο χαρούμενο: όπως είπα ήδη πληθώρα από εστιατόρια και bars, βιβλιοπωλεία, τράπεζες, internet cafes, spa, μασάζ και μια μεγάλη τουριστική αγορά με souvenirs, αγαλματάκια, t-shirts και κάποια έργα τέχνης κτλ. Το κέντρο είναι αρκετά μικρό για να μετακινηθείτε με τα πόδια, διαφορετικά οι δρόμοι είναι γεμάτοι με moto και tuk tuks των οποίων οι οδηγοί δύσκολα παίρνουν το όχι ως απάντηση όταν ψάχνουν για πελάτη. Λόγω των παραπάνω όλα εδώ είναι ακριβά για τα δεδομένα της χώρας, κατά τα άλλα πάμφθηνα. Η πόλη είναι γεμάτη με γαλλικού στυλ αποικιοκρατικά κτήρια, ενώ είναι και από τις πιο καθαρές και προσεγμένες της χώρας. Φυσικά με το που βγεις από το τουριστικό κέντρο, όλο και περισσότερο θυμίζει τις υπόλοιπες πόλεις.

Siem Reap 3 Siem Reap 2
Κτήριο σαν βγαλμένο από πίνακα του Escher

Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων στη Siem Reap, το λεωφορείο βρέθηκε περικυκλωμένο από ένα πλήθος ανθρώπων, οδηγοί όλοι τους (motο και tuk tuk) που περίμεναν να μεταφέρουν τους επιβάτες στην πόλη, αφού και εδώ ο σταθμός βρίσκεται εκτός κέντρου. Εγώ που ήμουν ο μοναδικός ξένος, έγινα ο #1 στόχος τους αφού εκτός από τη μεταφορά μου, είχαν την ευκαιρία να βγάλουν κάτι παραπάνω αν με έπειθαν να πάω σε κάποιο από τα guesthouses που τους δίνουν προμήθεια ή ακόμη περισσότερο αν τους πάρω για οδηγό όταν θα επισκεφτώ τους ναούς του Angkor. Πέσαν λοιπόν πάνω μου αλλά μιας και δεν μπορώ να λειτουργώ υπό τέτοια πίεση και μιας και δεν έχω λόγο να αγχώνομαι, αρνήθηκα, απομακρύνθηκα και περίμενα να τελειώσει ο πανικός και μετά διαπραγματεύθηκα με 1-2 που είχαν μείνει. Ξεκαθάρισα σε έναν ότι θέλω να πάω απλά στο κέντρο, όχι στα guesthouses που μου πρότεινε και μου επιδείκνυε τα φυλλάδια με τις φωτογραφίες και συμφωνήσαμε στο $1. Ανέβηκα στο tuk tuk και ξεκινήσαμε.

Siem Reap 8 Siem Reap 9 Siem Reap 11
Στο tuk tuk

Σε όλη τη διαδρομή και ακόμη και αφού με άφησε άρχισε το ψηστίρι για να τον πάρω για οδηγό στο Angkor. Εμένα όμως με ενδιέφερε απλά να βρω ένα guesthouse να μείνω και δεν θα έκανα συμφωνία με κάποιον προτού συλλέξω πληροφορίες. Ο τύπος ήταν πολύ πιεστικός αφού ακόμη και όταν με άφησε και ενώ περπάταγα και κοίταζα δωμάτια, αυτός προχωρούσε δίπλα μου και προσπαθούσε να με πείσει, οπότε αναγκάστηκα να του μιλήσω απότομα για να με αφήσει ήσυχο. Κοίταξα αρκετά δωμάτια και κατέληξα στο “Sun Sengky” guesthouse (μεγάλο δωμάτιο, μπάνιο, τηλεόραση, $7) το οποίο βρίσκεται κοντά στην παλιά αγορά της πόλης. Έκατσα στο δωμάτιο για να μου περάσει ο πονοκέφαλος που με είχε πιάσει από το ταξίδι και από το χαμό στο σταθμό.

Siem Reap 7
Με τόσα guesthouses κάποιος πρέπει να πλύνει τα σεντόνια

Το βραδάκι βγήκα για βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περπάτησα στο τουριστικό τρίγωνο, με τα πολλά εστιατόρια και bars. Ένας πιτσιρικάς με πλησίασε για να μου πουλήσει μια σειρά από card-postal. Μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά (ο δρόμος είναι μεγάλος δάσκαλος που λένε) και προσπάθησα να του πιάσω την κουβέντα αλλά το μυαλό του ήταν καρφωμένο στο να μου πουλήσει τις κάρτες. Του είπα πως δεν έχω πάει ακόμα να δω το Angkor (όλες οι κάρτες ήταν από ναούς) και πως όταν πάω και αν μου αρέσει, τότε μπορεί και να τις αγοράσω. Περιττό να σας πω πως από τότε όποτε με συναντούσε με θυμόταν και με ρώταγε αν πήγα και αν θα αγοράσω τις κάρτες. Τα παιδιά που πουλάνε τις κάρτες έχουν βρει και διάφορα παιχνίδια και παίζουν με τους τουρίστες με τη συμφωνία πως αν κερδίσουν θα πρέπει ο τουρίστας να αγοράσει. Είδα λοιπόν να παίζουν τρίλιζα αλλά και παιχνίδια με τα δάχτυλα (thumb wrestling). Φυσικά η καθημερινή εξάσκηση τα έχει κάνει ανίκητα, αποφέροντας τους έτσι μερικά δολάρια!

Siem Reap 06 Siem Reap 04 Siem Reap 05 Siem Reap 10
Το τουριστικό κέντρο της πόλης

Το τουριστικό τρίγωνο παρά ήταν τουριστικό και αποφάσισα να απομακρυνθώ λίγο. Σε ένα κεντρικό δρόμο βρήκα μια σειρά από καροτσάκια με φαγητό του δρόμου αλλά μιας και δεν είχα φάει όλη μέρα προτίμησα να βρω ένα εστιατόριο να κάτσω με την άνεση μου και να φάω καλά. Δυστυχώς στην Καμπότζη δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις εστιατόρια που να απευθύνονται σε ντόπιους, σαν αυτά που συνήθιζα να τρώω στην Ταϊλάνδη και που είναι κάτι μεταξύ μικρού εστιατόριου και φαγητό του δρόμου. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά έκατσα σε ένα τουριστικό εστιατόριο το οποίο όμως τουλάχιστον θύμιζε Ασιατικό, γιατί κάποια άλλα ήταν τελείως ευρωπαϊκού στυλ. Το φαγητό μου έκατσε βαρύ και δεν είχα κουράγιο για κάτι περισσότερο. Άλλωστε ήθελα να είμαι ξεκούραστος για την επόμενη μέρα αφού με περίμενε η εξερεύνηση της αυτοκρατορίας των Χμερ στους ναούς του Άνγκορ!
[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Καμπότζη: 06. Battambang

Δεύτερη μέρα στην Καμπότζη και στην πόλη Battambang. Η Battambang είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Καμπότζης, με πολλά γαλλικά αποικιοκρατικά κτήρια και την διασχίζει ο ποταμός Sangker. Στο παρελθόν ήταν πόλη πλούσια όμως λόγω της κοντινής της απόστασης από τα σύνορα με την Ταϊλάνδη όπου κρύβονταν οι αντάρτες του Pol Pot, ήταν στο επίκεντρο συγκρούσεων και οι αγροτικές περιοχές γύρω από την πόλη σπάρθηκαν με νάρκες και είναι ακόμη επικίνδυνες για να καλλιεργηθούν. Επίκεντρο της πόλης είναι η κεντρική αγορά και οι δρόμοι γύρω από αυτή.

Battambang 1 Battambang 3
Η αγορά και σπίτια

Αποφάσισα να περάσω τη μέρα χωρίς να κάνω πολλά πράγματα, για να πάρω μια ιδέα της ζωής στην πόλη. Έφαγα πρωινό στην ταράτσα του ξενοδοχείου με θέα μεγάλο μέρος της πόλης. Πήγα στην αγορά, όπου πωλούνται μονάχα προϊόντα για τους ντόπιους: τρόφιμα, καλλυντικά, είδη για το σπίτι κτλ, κακής ποιότητας τα περισσότερα και δεν υπάρχει τίποτα που να ενδιαφέρει τους τουρίστες.. Περπάτησα δίπλα στο ποτάμι και έκανα βόλτες στους μικρούς δρόμους χαζεύοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Έψαξα να βρω το μουσείο της πόλης και το σπίτι του Κυβερνήτη που είναι τα αξιοθέατα της πόλης αλλά δεν τα εντόπισα, άρχισε και να βρέχει και έτσι πήγα να τσιμπήσω κάτι στο “White Rose”. Έκατσα σε ένα τραπεζάκι έξω και την περισσότερη ώρα ήμουν περιτριγυρισμένος από παιδάκια που ζήταγαν λεφτά. Η γυναίκα που είχα δει το προηγούμενο βράδυ στο “Smoking Pot” τα καθοδηγούσε. Ένα από τα παιδιά έπεσε κυριολεκτικά στα πόδια μου, μέχρι που ήρθε μια γυναίκα από το εστιατόριο και τους είπε να φύγουν. Όπως είναι φυσικό μου κόπηκε η όρεξη. Όταν σηκώθηκα και πήγα μέσα για να πληρώσω, με το που έκανα 2 βήματα, όρμηξαν στο πιάτο με τα περισσεύματα. Ενώ καθώς έβγαινα με περικύκλωσαν πάλι. Είναι πάγια τακτική μάλλον γιατί το είδα που το έκαναν και σε άλλους, με το που έχεις πληρώσει και έχεις τα ρέστα στο χέρι να έρθουν να σου ζητήσουν. Η βροχή είχε δυναμώσει και έτσι γύρισα στο δωμάτιο.

Battambang 2 Battambang 5
Δίπλα στο ποτάμι

Το βράδυ πήγα για φαγητό και πάλι στο “Smoking Pot” και δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που η κοπέλα είχε γενέθλια και το αγόρι της είχε μια τούρτα έκπληξη. Προσέφεραν κομμάτια σε όλους όσους καθόμασταν εκεί και σύντομα γίναμε μια παρέα.

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να την περάσω και αυτή χαλαρά. Πήγα για πρωινό στο “Sunrise Coffee House” ένα δυτικού τύπου για τα δεδομένα της Καμπότζης (αλλά όχι δυτικό) καφέ όπου οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με μηνύματα και υπογραφές από χιλιάδες ταξιδιώτες που έχουν περάσει από εδώ, από διάφορες χώρες (έλληνα δεν βρήκα). Εκεί γνώρισα τον Tom, ένα 45άρη Αμερικάνο ο οποίος ήταν εκεί με την οικογένεια του και μια ακόμη οικογένεια. Ο Tom ζει στην Καμπότζη εδώ και 11 χρόνια και εκπροσωπεί την Καθολική εκκλησία. Κάτσαμε αρκετή ώρα και συζητήσαμε για τη χώρα αλλά και περί θρησκείας. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα κάνοντας βόλτες στην πόλη και στην αγορά, παρατηρώντας τους ανθρώπους, διαβάζοντας και γράφοντας.

Battambang 4 Battambang 6 Battambang 7
Εικόνες της πόλης

Την επόμενη μέρα είχε έρθει η ώρα να φύγω από τη Battambang και να πάω στη Siem Reap για να επισκεφτώ τους ναούς του Angkor.Ξύπνησα γύρω στις 7 και πήγα και έκλεισα εισιτήριο για το λεωφορείο, στο μικρό κιόσκι δίπλα στην αγορά, το οποίο στοίχισε $5 συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς στο σταθμό των λεωφορείων που είναι απομακρυσμένος. Πήγα για γρήγορο πρωινό στο “White Rose” και έπιασα κουβέντα με ένα ντόπιο, ο οποίος ενθουσιάστηκε όταν του είπα πως είμαι έλληνας γιατί είχε σπουδάσει φιλοσοφία και ήταν γενικά της αρχαιοελληνικής σχολής και μου μίλαγε όλο ενθουσιασμό για τον Σοφοκλή!

Battambang 10 Battambang 8 Battambang 9
Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης

Όταν έφτασα στο σταθμό των λεωφορείων (μια αλάνα με 4-5 παρκαρισμένα λεωφορεία, ένα σταθμαρχείο και μερικά παγκάκια) ήμουν ο μόνος ξένος (ως συνήθως) και έτσι έγινα το επίκεντρο της προσοχής των ντόπιων. Γνώρισα έναν ντόπιο που μίλαγε καλά αγγλικά γιατί δουλεύει για μια ΜΚΟ και ο οποίος ταξίδευε με τη γυναίκα του και το 3χρονο παιδάκι τους και μου εξήγησε πως όλοι που συζήταγαν όση ώρα περιμέναμε το λεωφορείο, το έκαναν γιατί απλά τους έκανε εντύπωση η εμφάνιση μου και πως δεν έλεγαν τίποτα κακό. Του επισήμανα πως δεν πειράζει γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, το έχω συνηθίσει!

Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου άνετη. Το λεωφορείο ήταν παλιό και επικρατούσε συνωστισμός και δεν είχα χώρο να βάλω στα πόδια μου την μικρή μου τσάντα και την είχα στην αγκαλιά μου όλη την ώρα. Στην αρχή ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά σύντομα έγινε χωματόδρομος με λακκούβες. Σε όλη τη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο και σύγκρινα της εικόνες με αυτές στην Ταϊλάνδη (το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που είχα ως εκείνη τη στιγμή στην Ασία). Εδώ το τοπίο είναι διαφορετικό. Όλα είναι μια τεράστια πεδιάδα, καταπράσινη και πλημμυρισμένη αφού είναι σπαρμένη με ρύζι και διάσπαρτα βλέπεις κάποια δέντρα. Υπάρχουν παντού τεχνητές λιμνούλες τις οποίες πιθανότατα χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να ποτίζουν τις καλλιέργειες αλλά συγχρόνως χρησιμεύουν και για να κάνουν το μπάνιο τους, να πλύνουν το μηχανάκι τους ακόμη και να ψαρέψουν.

Battambang 11 Battambang 12
Ο δρόμος προς τη Siem Reap

[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Καμπότζη: 05. Πρώτη γεύση Καμπότζης

Από τα σύνορα ως το Pailin πήρα την πρώτη γεύση από τους δρόμους στην Καμπότζη. Επιεικώς άθλιος χωματόδρομος με απίστευτες λακκούβες. Ευτυχώς που δεν είχε βρέξει για να λασπώσει. Από κάποιο σημείο και μετά ανυπομονούσα να φτάσουμε αφού τόση ώρα πάνω στο παπάκι, με το μεγάλο backpack στην πλάτη και το μικρό στα πλάγια και γραπωμένος από την σέλα για να μην απογειωθώ σε καμιά λακκούβα δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Η θέα όμως ήταν καταπληκτική. Δεξιά και αριστερά δεν υπήρχε σημάδι πολιτισμού, μόνο παρθένα καταπράσινη φύση, διαφορετική όμως από αυτή της Ταϊλάνδης, όχι τόσο πυκνή. Είναι βέβαια τρομακτικό αν σκεφτείς πως όλες αυτές οι εκτάσεις είναι σπαρμένες με νάρκες (κατάλοιπα του εμφυλίου) και το να βγεις από το δρόμο είναι αυτοκτονία.

Φτάσαμε στο Pailin το οποίο δεν ήταν τελικά πόλη αλλά ένα χωριό και στο μεγάλο σταυροδρόμι είναι η πιάτσα των ταξί. Με το που με άφησε ο τύπος με το μηχανάκι έπεσαν επάνω 10 τουλάχιστον άτομα που άρχισαν να μιλάνε συγχρόνως και να με ρωτάνε αν θέλω να ναυλώσω το taxi τους. Τους είπα ότι θέλω απλά μια θέση για το Battambang και αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις. Ένα πράγμα που πρέπει να θυμάσαι στην Καμπότζη είναι πως όταν πληρώνεις για μια θέση σε shared-taxi ή minivan δεν παίρνεις ολόκληρη τη θέση αλλά τη μισή. Για να καταλάβετε, στην θέση του συνοδηγού κάθονται 2 άτομα ενώ ακόμα και ο οδηγός μοιράζεται τη θέση του! Έτσι συμφώνησα με έναν οδηγό για ολόκληρη τη θέση του συνοδηγού για 400B. Σίγουρα την ακριβοπλήρωσα αλλά δεν είχα σκοπό να το διαπραγματευθώ πάρα πολύ. Έπρεπε όμως να περιμένω να γεμίσουν και οι υπόλοιπες θέσεις, κάτι που πήρε λίγη ώρα. Εν τω μεταξύ χάζευα τους οδηγούς και άλλους παρευρισκόμενους να κάνουν ρύθμισης στα αυτοκίνητα τους και να πέφτουν πάνω σε οποιονδήποτε πλησίαζε και έμοιαζε για πελάτης.

Ο δρόμος προς την Battambang δεν ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο. Μας έπιασε και μπόρα και ο δρόμος έγινε ποτάμι με λασπόνερα αλλά μόλις η μπόρα πέρασε και η ατμόσφαιρα καθάρισε, το θέαμα ήταν μοναδικό, αφού η φύση φαινόταν ακόμα πιο έντονη, ζωντανή και φρέσκια. Από κάποιο σημείο και μετά ο δρόμος έφτιαξε κάπως: χωτατόδρομος 1,5 λωρίδα (συνολικά, όχι ανά κατεύθυνση) και ευθεία. Προσπερνάγαμε μικρά χωριουδάκια όπου τα σπίτια ήταν είτε ξύλινα (τα ακριβά) είτε από bamboo (η πλειοψηφία). Κόσμος περπάταγε στην άκρη του δρόμου, αγρότες, με βρώμικα και σκισμένα ρούχα. Τα παιδιά με ρούχα σε παρόμοια κατάσταση, 2 και 3 νούμερα μεγαλύτερα τους. Εκεί πρώτη φορά κατάλαβα τη φτώχια στη χώρα αυτή. Είδα κόσμο να παίζει βόλεϊ, άλλους να πλένουν το μηχανάκι τους στις λίμνες που είχαν σχηματιστεί από το νερό τις βροχής, είδα παιδιά να κάνουν ποδήλατο και άλλα να τρομάζουν και να διώχνουν τα πουλιά από τα χωράφια. Μια σειρά από όμορφες καθημερινές εικόνες της επαρχίας.

Φτάσαμε στην πόλη την ώρα που βράδιαζε. Το ταξί με άφησε στο κέντρο της πόλης όπου επικρατούσε πανδαιμόνιο. Κίνηση, κόσμος, φωνές. Μια χαοτική κατάσταση, διαφορετική από αυτή της Ταϊλάνδης, πολύ πιο έντονη. Καθώς περπάταγα συνεχώς μηχανάκια σταμάταγαν δίπλα μου και οι οδηγοί τους με ρωτούσαν αν θέλω να με πάνε σε κάποιο ξενοδοχείο που ξέρουν, σκοπός τους φυσικά είναι να πάρουν τη μικρή προμήθεια που τους δίνουν οι ξενοδόχοι. Είχα από πριν κοιτάξει στον ταξιδιωτικό οδηγό πια είναι τα φτηνά guesthouses της πόλης και πήγα μόνος μου και κοίταξα για δωμάτιο. Στο “Golden Parrot” είχε δωμάτιο με $3 αλλά λόγο της κούρασης είπα να κάνω στον εαυτό μου ένα δωράκι και έτσι πήρα ένα δωμάτιο στο “Royal Hotel”. Το δωμάτιο ευρύχωρο, με διπλό κρεβάτι, μπάνιο με ζεστό νερό και τηλεόραση με δορυφορική λήψη (κάτι πολύ συνηθισμένο στην Καμπότζη αλλά εγώ τους τελευταίους 2 μήνες είχα δει τηλεόραση 2 ή 3 φορές). Και αυτό για $6. Έμεινα στο δωμάτιο για να ξεκουραστώ και χάζεψα και μια ταινία στην τηλεόραση. Η τηλεόραση μπορεί να μη μου είχε λείψει αλλά οι ταινίες πολύ.

Το βράδυ βγήκα έξω για βόλτα και φαγητό. Η πόλη είναι τόσο διαφορετική από αυτές στην Ταϊλάνδη. Οι δρόμοι δεν έχουν φώτα, είναι σκονισμένοι και βρώμικοι, ο κόσμος δεν βγαίνει έξω για βόλτα και φαγητό και τα κτήρια είναι απεριποίητα. Κατευθύνθηκα στο δρόμο που σύμφωνα με το χάρτη έχει 2 εστιατόρια. Το “White Rose” και το “Smoking Pot”. Το πρώτο ήταν γεμάτο ξένους και έτσι πήγα στο δεύτερο που είχε πιο πολύ στυλ, με 3-4 μεγάλα ξύλινα τραπέζια έξω και παιδιά να παίζουν ακριβώς δίπλα. Έκατσα και έφαγα ένα καταπληκτικό ρύζι με λαχανικά και γλυκόξινη σάλτσα και το οποίο κόστιζε $1,25 και δοκίμασα και τη μπύρα Angkor. Παρατήρησα πως 2 κοπέλες που κάθονταν παραδίπλα, ξένες και αυτές, ζήτησαν μια πλαστική σακούλα. Νόμιζα πως ήθελαν να το περίσσευμα του φαγητού και μου φάνηκε ξεφτίλα, δεν το κάνεις αυτό όταν το γεύμα σου έχει κοστίσει $1,25! Δεν κατάλαβα πως το έκαναν για να το δώσουν σε μια γυναίκα που τόση ώρα τριγύριζε γύρω από το εστιατόριο και προφανώς ήταν ζητιάνα. Στον γυρισμό, περνώντας από το “White Rose” είδα πως δεν ήταν η μόνη. Είναι το δεύτερο σοκ που έπαθα με την φτώχια στην Καμπότζη.

Γυρίζοντας προς το δωμάτιο σταμάτησα σε ένα internet cafe, όπου χρέωναν $0,25 την ώρα! Έστειλα μερικά e-mail να ενημερώσω πως είμαι καλά και γύρισα στο δωμάτιο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκέφτηκα "αφού έφτασα μέχρι εδώ τα δύσκολα πέρασαν, τώρα έχω μια ολόκληρη χώρα να εξερευνήσω" και παρά την αδημονία, αποκοιμήθηκα.

[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Καμπότζη: 04. Ταϊλάνδη - Καμπότζη: Ταξίδι στο χρόνο

Στην Καμπότζη βρέθηκα τον Σεπτέμβρη με Οκτώβρη του 2007, εν μέσω εκτεταμένης επίσκεψης στην νοτιοανατολική Ασία. Έμεινα συνολικά 3 εβδομάδες, χρόνο περισσότερο από αυτόν που αφιερώνει ο μέσος επισκέπτης στην χώρα (συνήθως 3-10 μέρες) και επισκέφτηκα αρκετά μέρη. Λόγω του ότι έπεσα στην περίοδο των μουσσώνων, δεν κατάφερα να επισκεφτώ κάποιες απομακρυσμένες τοποθεσίες μιας και οι δρόμοι ήταν απροσπέλαστοι. Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω παράλληλα με την ταξιδιωτική μου ιστορία να δώσω και αρκετές πρακτικές πληροφορίες για τον μελλοντικό επισκέπτη.

Το ταξίδι μου είχε ξεκινήσει στην Ταϊλάνδη τον Ιούλιο του 2007, είχε φτάσει Σεπτέμβρης και η τουριστική visa των 60 ημερών σύντομα θα έληγε. Από το νότο της χώρας κινήθηκα προς την Bangkok με σκοπό να κατευθυνθώ στη συνέχεια ανατολικά με προορισμό την Καμπότζη. Ο πιο εύκολος φαινομενικά τρόπος να πας από την Bangkok στην Καμπότζη, είναι να πάρεις ένα από τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν τη διαδρομή Bangkok – Siem Reap. Η Siem Reap είναι η πόλη που έχεις σαν έδρα για να εξερευνήσεις τους ναούς του Angkor και πολλοί τουρίστες κλείνουν ένα tour από την Ταϊλάνδη για 3 συνήθως μέρες, επισκέπτονται το Angkor και γυρίζουν στην Ταϊλάνδη. Επειδή όμως νιώθω άβολα όταν ακολουθώ την τουριστική διαδρομή και μάλιστα περιτριγυρισμένος από τουρίστες και ξέροντας τις απάτες που παίζονται με τα τουριστικά αυτά λεωφορεία την ταλαιπωρία και το κλέψιμο στα σύνορα (στο πέρασμα Aranaya Prathet-Poipet από το οποίο περνάει η συντριπτική πλειοψηφία, μπορείς να διαβάσεις για αυτά παραπάνω, στα εισαγωγικά), αποφάσισα να το κάνω με τον “δύσκολο” τρόπο, μόνος μου.

Από την Bangkok κινήθηκα ανατολικά, βρήκα την ευκαιρία και πέρασα μερικές μέρες στο Koh Samet και κατέληξα στην πόλη Chanthaburi, την τελευταία πόλη πριν τα σύνορα με την Καμπότζη και συγκεκριμένα το πέρασμα Daun Lem – Pruhm. Πέρασα 2 μέρες εκεί χαζεύοντας την πόλη και κάνοντας κάποιες προετοιμασίες (αλλαγή χρημάτων κτλ). Από την πόλη Chanthaburi ξεκινάνε minivans που πάνε μέχρι τα σύνορα. Αυτά συνήθως είναι γεμάτα Ταϊλανδούς που περνάνε για μερικές μόνο ώρες στην Καμπότζη για να πάνε στα καζίνο, αφού στην Ταϊλάνδη τα καζίνο δεν επιτρέπονται και οι Ασιάτες είναι μεγάλοι λάτρες των τυχερών παιχνιδιών. Το εισιτήριο για τη διαδρομή της1,5 ώρας ήταν 150Β. Ήταν λίγο πρόβλημα να συνεννοηθώ με τον οδηγό και τον βοηθό του αφού δεν μίλαγαν καθόλου αγγλικά αλλά τα καταφέραμε. Έπρεπε όμως να περιμένουμε να γεμίσει το minivan και μιας και ήμουν ο πρώτος που εμφανίστηκε, περίμενα αρκετά. Σε όλη τη διαδρομή μια έβρεχε και μια σταμάταγε, όχι ο καλύτερος οιωνός σκέφτηκα. Ήμουν ήδη αγχωμένος μιας και ήταν το πρώτο border-crossing που έκανα και είχα ακούσει για τους διαβόητους Καμποτζιανούς συνοριοφύλακες αλλά και για την ταλαιπωρία για να φτάσω έπειτα στην πόλη Battambang.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στα σύνορα, οι Ταϊλανδοί ήξεραν ακριβώς τι να κάνουν και πέρασαν γρήγορα. Εγώ που ήμουν ο μόνος ξένος, ψάχτηκα λίγο για να καταλάβω που πρέπει να πάω για πάρω τις σφραγίδες εξόδου από την Ταϊλάνδη αλλά χωρίς κανένα πρόβλημα τελικά τις πήρα και συνέχισα. Διασχίζοντας με τα πόδια την απόσταση μεταξύ των 2 χωρών (περπατάς γύρω στα 100μέτρα και γυρίζεις καμιά 20αριά χρόνια πίσω στο χρόνο), με πλησίασε ένας τύπος ο οποίος φρόντισε να με ενημερώσει πως η πιο κοντινή πόλη είναι το Pailin και πως για να πάω εκεί δεν υπάρχει συγκοινωνία και πρέπει να πάρω ταξί ή moto-taxi και πως αυτός θα με πάει με το μηχανάκι τους για 300B. Φυσικά η τιμή είναι 3 φορές πάνω από την κανονική αλλά δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις επειδή προσπάθησε. Έδειξα αδιαφορία και έριξε την τιμή του στα 100Β. Του είπα πως θα δούμε και δεν ξανααπομακρύνθηκε πάνω από 2 μέτρα.

Έφτασα στον έλεγχο διαβατηρίων. Ακολούθησε η κουβέντα που με τον καιρό έγινε τυπική διαδικασία αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά: Ποια είναι αυτή η χώρα Hellas, γιατί το διαβατήριο δεν λέει Greece όπως λένε οι λίστες τους και αν είμαι σίγουρος πως είναι η ίδια χώρα! Με τα πολλά συμφωνήσαμε πως Hellas και Greece είναι το ίδιο πράγμα και ήρθε η ώρα να βγάλω τη visa. Μου συμπληρώνει το αυτοκόλλητο, το κολλάει στο διαβατήριο και μου λέει πως στοιχίζει 1000B. Όχι του λέω, στοιχίζει $20. Αυτή είναι η γνωστή απάτη που κάνουν στα σύνορα, αφού τα 1000Β είναι $30 και τα $10 πάνε στην τσέπη τους. Μου λέει πως εδώ κάνει 1000Β, του λέω όχι και πως ξέρω πόσο κοστίζει γιατί είχα τηλεφωνήσει στην πρεσβεία της Καμπότζης στην Bangkok και μου είχαν πει $20. Μετά από 2-3 λεπτά που απλά κοιτιόμασταν χωρίς κανένας να υποχωρεί, τελικά μου ζητάει τα $20. Βιαζόταν φαίνεται να πάει να ξαπλώσει πάλι στο ντιβάνι από το οποίο σηκώθηκε μόλις έφτασα. Εδώ όμως υπήρχε και άλλο πρόβλημα, είχα μόνο ένα χαρτονόμισμα των $100 και ο τύπος δεν είχε ρέστα. Μου λέει να πάρω μηχανάκι και να πάω σε μια αγορά που έχει παρακάτω και να το χαλάσω εκεί. Πιάνω τον τύπο με το μηχανάκι από πριν και μου ζητάει 20Β για μια αστεία απόσταση. Τελικά καταλήγουμε πως θα του δώσω 100Β για να με πάει στην αγορά, να με γυρίσει και μετά να με πάει μέχρι το Pailin. Βλέπεται σε κοντινή απόσταση παραμόνευαν και άλλοι οδηγοί, έτοιμοι να πάρουν τη θέση του αν αυτός αρνιόταν. Στην αγορά (20 παράγκες/μαγαζάκια) αναγκάζομαι να αλλάξω baht σε δολάρια αφού κανείς δεν θα μου χάλαγε το χαρτονόμισμα των $100 χωρίς να βγάλει κάτι και ο ίδιος. Μια κοπέλα στην αγορά αυτή με ρώτησε αν είμαι δημοσιογράφος, μάλλον δεν βλέπουν και πολλούς τουρίστες στην περιοχή. Γυρίσαμε στα σύνορα, πήρα το διαβατήριο μου με την τουριστική visa 30 ημερών και ξεκινήσαμε για το Pailin.

[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Καμπότζη: 03. Πληροφορίες για την Καμπότζη (IΙΙ)

Κίνδυνοι, ενοχλήσεις:
Νάρκες: Ο σημαντικότερος κίνδυνο για τον ταξιδιώτη (και για τους ντόπιους ακόμη περισσότερο) στην Καμπότζη είναι οι εκατομμύρια νάρκες που βρίσκονται ακόμα στο έδαφος. Κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι (κυρίως αγρότες και παιδιά) σκοτώνονται ή τραυματίζονται σοβαρά. Το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στο δυτικό μέρος της χώρας, κοντά στα σύνορα με την Ταϊλάνδη αφού εκεί βρήκαν καταφύγιο οι αντάρτες του Πολ Ποτ και η περιοχή ναρκοθετήθηκε. Ποτέ μα ποτέ, δεν βγαίνουμε από τον δρόμο ή το μονοπάτι για να περπατήσουμε στα χωράφια και τους αγρούς. Ακόμα και σε απόσταση 1-2 μέτρων από τον δρόμο μπορεί να υπάρχουν φυτεμένες νάρκες.

Φτώχια, ζητιάνοι: Να ξέρετε πως θα πάθετε μεγάλο σοκ τις πρώτες ημέρες από την φτώχια και τους ζητιάνους. Οι ζητιάνοι βρίσκονται κυρίως στις πόλεις Battambang, Siem Reap και Pnohm Penh. Συνήθως είναι παιδάκια που είτε ζητιανεύουν είτε πουλάνε βιβλία, μητέρες με μωρά στην αγκαλιά και ανάπηροι. Το αν θα δώσετε χρήματα στους ανθρώπους αυτούς είναι δική σας απόφαση αλλά το θέμα είναι περίπλοκο. Από τη μια η χώρα αυτή είναι φτωχή και δεν υπάρχει κανένα απολύτως σύστημα πρόνοιας και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ζητιανέψουν. Από την άλλη είναι γνωστό πως κάποιοι γονείς βγάζουν τα παιδιά τους στο δρόμο για ζητιανιά και οι ίδιοι κάθονται και δεν δουλεύουν αφού τα παιδάκια βγάζουν καλύτερο μεροκάματο από αυτούς. Επίσης κάποιοι φτάνουν στο σημείο να ακρωτηριάζουν μέλη του σώματος τους για να συγκινούν περισσότερο τους ξένους προτιμώντας τη ζητιανιά από τη δουλειά. Με το να δίνετε χρήματα σε ανθρώπους στο δρόμο τους κάνετε αυτούς ακόμη πιο εξαρτώμενους και ο φαύλος κύκλος μεγαλώνει. Αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε καλύτερα να κάνετε δωρεά σε κάποιο σχολείο ή οργανισμό. Αυτοί ξέρουν καλύτερα πως μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά.

Εκτός από τους ντόπιους ζητιάνους, συχνό φαινόμενο κυρίως στην Pnohm Penh είναι να σε πλησιάζουν δυτικοί άντρες (πολλές φορές ναρκομανείς) και αφού σου πουν μια ιστορία πως πχ κάποιος οδηγός tuk tuk έφυγε με την τσάντα τους που είχαν όλα τους τα λεφτά ή πως κοιμήθηκαν με μια κοπέλα και όταν ξύπνησαν η κοπέλα είχε εξαφανιστεί και μαζί και το πορτοφόλι και διαβατήριο τους, σου ζητάνε δανεικά. Μερικές φορές είναι πασιφανές πως πρόκειται για ψέμα ενώ άλλες όχι και τόσο.

Εγκληματικότητα: Παρά τη φτώχια η Καμπότζη είναι ιδιαίτερα ασφαλής. Ληστείες ή επιθέσεις είναι πολύ σπάνιες. Άντε να πέσετε σε κανέναν πορτοφολά, οπότε κρύψτε τα χρήματα σας σε ασφαλές σημείο ή θύμα μικροαπάτης. Στην Pnohm Pehn προσοχή στους τσαντάκηδες και ειδικά στην περιοχή δίπλα στο ποτάμι, κοντά στο παλάτι.

Προσοχή θέλει στα club της Pnohm Penh στα οποία συχνάζουν τα πλουσιόπαιδα της πόλης. Αυτά τα καλόπαιδα έχουν το συνήθειο να πηγαίνουν εκεί με τη συνοδεία μπράβων και ψάχνουν τρόπους να επιδείξουν τη δύναμη τους. Δεν χρειάζεται σοβαρή αφορμή για να ανάψουν τα αίματα. Ένα σκούντημα ή ένα υποτίθεται περίεργο βλέμμα είναι γι’αυτούς αρκετό για να ξεκινήσουν καβγά.

Πάντα προσέχουμε στο δρόμο, μηχανάκια εμφανίζονται από το πουθενά.

Φίδια: μεγάλη προσοχή στους ναούς και στα χαλάσματα.

Υγεία: Δεν χρειάζεται παραπάνω προσοχή απ’ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας. Για περισσότερες λεπτομέρειες κοιτάξτε εδώ.

[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]