Στην Καμπότζη βρέθηκα τον Σεπτέμβρη με Οκτώβρη του 2007, εν μέσω εκτεταμένης επίσκεψης στην νοτιοανατολική Ασία. Έμεινα συνολικά 3 εβδομάδες, χρόνο περισσότερο από αυτόν που αφιερώνει ο μέσος επισκέπτης στην χώρα (συνήθως 3-10 μέρες) και επισκέφτηκα αρκετά μέρη. Λόγω του ότι έπεσα στην περίοδο των μουσσώνων, δεν κατάφερα να επισκεφτώ κάποιες απομακρυσμένες τοποθεσίες μιας και οι δρόμοι ήταν απροσπέλαστοι. Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω παράλληλα με την ταξιδιωτική μου ιστορία να δώσω και αρκετές πρακτικές πληροφορίες για τον μελλοντικό επισκέπτη.
Το ταξίδι μου είχε ξεκινήσει στην Ταϊλάνδη τον Ιούλιο του 2007, είχε φτάσει Σεπτέμβρης και η τουριστική visa των 60 ημερών σύντομα θα έληγε. Από το νότο της χώρας κινήθηκα προς την Bangkok με σκοπό να κατευθυνθώ στη συνέχεια ανατολικά με προορισμό την Καμπότζη. Ο πιο εύκολος φαινομενικά τρόπος να πας από την Bangkok στην Καμπότζη, είναι να πάρεις ένα από τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν τη διαδρομή Bangkok – Siem Reap. Η Siem Reap είναι η πόλη που έχεις σαν έδρα για να εξερευνήσεις τους ναούς του Angkor και πολλοί τουρίστες κλείνουν ένα tour από την Ταϊλάνδη για 3 συνήθως μέρες, επισκέπτονται το Angkor και γυρίζουν στην Ταϊλάνδη. Επειδή όμως νιώθω άβολα όταν ακολουθώ την τουριστική διαδρομή και μάλιστα περιτριγυρισμένος από τουρίστες και ξέροντας τις απάτες που παίζονται με τα τουριστικά αυτά λεωφορεία την ταλαιπωρία και το κλέψιμο στα σύνορα (στο πέρασμα Aranaya Prathet-Poipet από το οποίο περνάει η συντριπτική πλειοψηφία, μπορείς να διαβάσεις για αυτά παραπάνω, στα εισαγωγικά), αποφάσισα να το κάνω με τον “δύσκολο” τρόπο, μόνος μου.
Από την Bangkok κινήθηκα ανατολικά, βρήκα την ευκαιρία και πέρασα μερικές μέρες στο Koh Samet και κατέληξα στην πόλη Chanthaburi, την τελευταία πόλη πριν τα σύνορα με την Καμπότζη και συγκεκριμένα το πέρασμα Daun Lem – Pruhm. Πέρασα 2 μέρες εκεί χαζεύοντας την πόλη και κάνοντας κάποιες προετοιμασίες (αλλαγή χρημάτων κτλ). Από την πόλη Chanthaburi ξεκινάνε minivans που πάνε μέχρι τα σύνορα. Αυτά συνήθως είναι γεμάτα Ταϊλανδούς που περνάνε για μερικές μόνο ώρες στην Καμπότζη για να πάνε στα καζίνο, αφού στην Ταϊλάνδη τα καζίνο δεν επιτρέπονται και οι Ασιάτες είναι μεγάλοι λάτρες των τυχερών παιχνιδιών. Το εισιτήριο για τη διαδρομή της1,5 ώρας ήταν 150Β. Ήταν λίγο πρόβλημα να συνεννοηθώ με τον οδηγό και τον βοηθό του αφού δεν μίλαγαν καθόλου αγγλικά αλλά τα καταφέραμε. Έπρεπε όμως να περιμένουμε να γεμίσει το minivan και μιας και ήμουν ο πρώτος που εμφανίστηκε, περίμενα αρκετά. Σε όλη τη διαδρομή μια έβρεχε και μια σταμάταγε, όχι ο καλύτερος οιωνός σκέφτηκα. Ήμουν ήδη αγχωμένος μιας και ήταν το πρώτο border-crossing που έκανα και είχα ακούσει για τους διαβόητους Καμποτζιανούς συνοριοφύλακες αλλά και για την ταλαιπωρία για να φτάσω έπειτα στην πόλη Battambang.
Το ταξίδι μου είχε ξεκινήσει στην Ταϊλάνδη τον Ιούλιο του 2007, είχε φτάσει Σεπτέμβρης και η τουριστική visa των 60 ημερών σύντομα θα έληγε. Από το νότο της χώρας κινήθηκα προς την Bangkok με σκοπό να κατευθυνθώ στη συνέχεια ανατολικά με προορισμό την Καμπότζη. Ο πιο εύκολος φαινομενικά τρόπος να πας από την Bangkok στην Καμπότζη, είναι να πάρεις ένα από τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν τη διαδρομή Bangkok – Siem Reap. Η Siem Reap είναι η πόλη που έχεις σαν έδρα για να εξερευνήσεις τους ναούς του Angkor και πολλοί τουρίστες κλείνουν ένα tour από την Ταϊλάνδη για 3 συνήθως μέρες, επισκέπτονται το Angkor και γυρίζουν στην Ταϊλάνδη. Επειδή όμως νιώθω άβολα όταν ακολουθώ την τουριστική διαδρομή και μάλιστα περιτριγυρισμένος από τουρίστες και ξέροντας τις απάτες που παίζονται με τα τουριστικά αυτά λεωφορεία την ταλαιπωρία και το κλέψιμο στα σύνορα (στο πέρασμα Aranaya Prathet-Poipet από το οποίο περνάει η συντριπτική πλειοψηφία, μπορείς να διαβάσεις για αυτά παραπάνω, στα εισαγωγικά), αποφάσισα να το κάνω με τον “δύσκολο” τρόπο, μόνος μου.
Από την Bangkok κινήθηκα ανατολικά, βρήκα την ευκαιρία και πέρασα μερικές μέρες στο Koh Samet και κατέληξα στην πόλη Chanthaburi, την τελευταία πόλη πριν τα σύνορα με την Καμπότζη και συγκεκριμένα το πέρασμα Daun Lem – Pruhm. Πέρασα 2 μέρες εκεί χαζεύοντας την πόλη και κάνοντας κάποιες προετοιμασίες (αλλαγή χρημάτων κτλ). Από την πόλη Chanthaburi ξεκινάνε minivans που πάνε μέχρι τα σύνορα. Αυτά συνήθως είναι γεμάτα Ταϊλανδούς που περνάνε για μερικές μόνο ώρες στην Καμπότζη για να πάνε στα καζίνο, αφού στην Ταϊλάνδη τα καζίνο δεν επιτρέπονται και οι Ασιάτες είναι μεγάλοι λάτρες των τυχερών παιχνιδιών. Το εισιτήριο για τη διαδρομή της1,5 ώρας ήταν 150Β. Ήταν λίγο πρόβλημα να συνεννοηθώ με τον οδηγό και τον βοηθό του αφού δεν μίλαγαν καθόλου αγγλικά αλλά τα καταφέραμε. Έπρεπε όμως να περιμένουμε να γεμίσει το minivan και μιας και ήμουν ο πρώτος που εμφανίστηκε, περίμενα αρκετά. Σε όλη τη διαδρομή μια έβρεχε και μια σταμάταγε, όχι ο καλύτερος οιωνός σκέφτηκα. Ήμουν ήδη αγχωμένος μιας και ήταν το πρώτο border-crossing που έκανα και είχα ακούσει για τους διαβόητους Καμποτζιανούς συνοριοφύλακες αλλά και για την ταλαιπωρία για να φτάσω έπειτα στην πόλη Battambang.
Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στα σύνορα, οι Ταϊλανδοί ήξεραν ακριβώς τι να κάνουν και πέρασαν γρήγορα. Εγώ που ήμουν ο μόνος ξένος, ψάχτηκα λίγο για να καταλάβω που πρέπει να πάω για πάρω τις σφραγίδες εξόδου από την Ταϊλάνδη αλλά χωρίς κανένα πρόβλημα τελικά τις πήρα και συνέχισα. Διασχίζοντας με τα πόδια την απόσταση μεταξύ των 2 χωρών (περπατάς γύρω στα 100μέτρα και γυρίζεις καμιά 20αριά χρόνια πίσω στο χρόνο), με πλησίασε ένας τύπος ο οποίος φρόντισε να με ενημερώσει πως η πιο κοντινή πόλη είναι το Pailin και πως για να πάω εκεί δεν υπάρχει συγκοινωνία και πρέπει να πάρω ταξί ή moto-taxi και πως αυτός θα με πάει με το μηχανάκι τους για 300B. Φυσικά η τιμή είναι 3 φορές πάνω από την κανονική αλλά δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις επειδή προσπάθησε. Έδειξα αδιαφορία και έριξε την τιμή του στα 100Β. Του είπα πως θα δούμε και δεν ξανααπομακρύνθηκε πάνω από 2 μέτρα.
Έφτασα στον έλεγχο διαβατηρίων. Ακολούθησε η κουβέντα που με τον καιρό έγινε τυπική διαδικασία αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά: Ποια είναι αυτή η χώρα Hellas, γιατί το διαβατήριο δεν λέει Greece όπως λένε οι λίστες τους και αν είμαι σίγουρος πως είναι η ίδια χώρα! Με τα πολλά συμφωνήσαμε πως Hellas και Greece είναι το ίδιο πράγμα και ήρθε η ώρα να βγάλω τη visa. Μου συμπληρώνει το αυτοκόλλητο, το κολλάει στο διαβατήριο και μου λέει πως στοιχίζει 1000B. Όχι του λέω, στοιχίζει $20. Αυτή είναι η γνωστή απάτη που κάνουν στα σύνορα, αφού τα 1000Β είναι $30 και τα $10 πάνε στην τσέπη τους. Μου λέει πως εδώ κάνει 1000Β, του λέω όχι και πως ξέρω πόσο κοστίζει γιατί είχα τηλεφωνήσει στην πρεσβεία της Καμπότζης στην Bangkok και μου είχαν πει $20. Μετά από 2-3 λεπτά που απλά κοιτιόμασταν χωρίς κανένας να υποχωρεί, τελικά μου ζητάει τα $20. Βιαζόταν φαίνεται να πάει να ξαπλώσει πάλι στο ντιβάνι από το οποίο σηκώθηκε μόλις έφτασα. Εδώ όμως υπήρχε και άλλο πρόβλημα, είχα μόνο ένα χαρτονόμισμα των $100 και ο τύπος δεν είχε ρέστα. Μου λέει να πάρω μηχανάκι και να πάω σε μια αγορά που έχει παρακάτω και να το χαλάσω εκεί. Πιάνω τον τύπο με το μηχανάκι από πριν και μου ζητάει 20Β για μια αστεία απόσταση. Τελικά καταλήγουμε πως θα του δώσω 100Β για να με πάει στην αγορά, να με γυρίσει και μετά να με πάει μέχρι το Pailin. Βλέπεται σε κοντινή απόσταση παραμόνευαν και άλλοι οδηγοί, έτοιμοι να πάρουν τη θέση του αν αυτός αρνιόταν. Στην αγορά (20 παράγκες/μαγαζάκια) αναγκάζομαι να αλλάξω baht σε δολάρια αφού κανείς δεν θα μου χάλαγε το χαρτονόμισμα των $100 χωρίς να βγάλει κάτι και ο ίδιος. Μια κοπέλα στην αγορά αυτή με ρώτησε αν είμαι δημοσιογράφος, μάλλον δεν βλέπουν και πολλούς τουρίστες στην περιοχή. Γυρίσαμε στα σύνορα, πήρα το διαβατήριο μου με την τουριστική visa 30 ημερών και ξεκινήσαμε για το Pailin.
Έφτασα στον έλεγχο διαβατηρίων. Ακολούθησε η κουβέντα που με τον καιρό έγινε τυπική διαδικασία αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά: Ποια είναι αυτή η χώρα Hellas, γιατί το διαβατήριο δεν λέει Greece όπως λένε οι λίστες τους και αν είμαι σίγουρος πως είναι η ίδια χώρα! Με τα πολλά συμφωνήσαμε πως Hellas και Greece είναι το ίδιο πράγμα και ήρθε η ώρα να βγάλω τη visa. Μου συμπληρώνει το αυτοκόλλητο, το κολλάει στο διαβατήριο και μου λέει πως στοιχίζει 1000B. Όχι του λέω, στοιχίζει $20. Αυτή είναι η γνωστή απάτη που κάνουν στα σύνορα, αφού τα 1000Β είναι $30 και τα $10 πάνε στην τσέπη τους. Μου λέει πως εδώ κάνει 1000Β, του λέω όχι και πως ξέρω πόσο κοστίζει γιατί είχα τηλεφωνήσει στην πρεσβεία της Καμπότζης στην Bangkok και μου είχαν πει $20. Μετά από 2-3 λεπτά που απλά κοιτιόμασταν χωρίς κανένας να υποχωρεί, τελικά μου ζητάει τα $20. Βιαζόταν φαίνεται να πάει να ξαπλώσει πάλι στο ντιβάνι από το οποίο σηκώθηκε μόλις έφτασα. Εδώ όμως υπήρχε και άλλο πρόβλημα, είχα μόνο ένα χαρτονόμισμα των $100 και ο τύπος δεν είχε ρέστα. Μου λέει να πάρω μηχανάκι και να πάω σε μια αγορά που έχει παρακάτω και να το χαλάσω εκεί. Πιάνω τον τύπο με το μηχανάκι από πριν και μου ζητάει 20Β για μια αστεία απόσταση. Τελικά καταλήγουμε πως θα του δώσω 100Β για να με πάει στην αγορά, να με γυρίσει και μετά να με πάει μέχρι το Pailin. Βλέπεται σε κοντινή απόσταση παραμόνευαν και άλλοι οδηγοί, έτοιμοι να πάρουν τη θέση του αν αυτός αρνιόταν. Στην αγορά (20 παράγκες/μαγαζάκια) αναγκάζομαι να αλλάξω baht σε δολάρια αφού κανείς δεν θα μου χάλαγε το χαρτονόμισμα των $100 χωρίς να βγάλει κάτι και ο ίδιος. Μια κοπέλα στην αγορά αυτή με ρώτησε αν είμαι δημοσιογράφος, μάλλον δεν βλέπουν και πολλούς τουρίστες στην περιοχή. Γυρίσαμε στα σύνορα, πήρα το διαβατήριο μου με την τουριστική visa 30 ημερών και ξεκινήσαμε για το Pailin.
[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου