Δεύτερη μέρα στην Καμπότζη και στην πόλη Battambang. Η Battambang είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Καμπότζης, με πολλά γαλλικά αποικιοκρατικά κτήρια και την διασχίζει ο ποταμός Sangker. Στο παρελθόν ήταν πόλη πλούσια όμως λόγω της κοντινής της απόστασης από τα σύνορα με την Ταϊλάνδη όπου κρύβονταν οι αντάρτες του Pol Pot, ήταν στο επίκεντρο συγκρούσεων και οι αγροτικές περιοχές γύρω από την πόλη σπάρθηκαν με νάρκες και είναι ακόμη επικίνδυνες για να καλλιεργηθούν. Επίκεντρο της πόλης είναι η κεντρική αγορά και οι δρόμοι γύρω από αυτή.
Η αγορά και σπίτια
Αποφάσισα να περάσω τη μέρα χωρίς να κάνω πολλά πράγματα, για να πάρω μια ιδέα της ζωής στην πόλη. Έφαγα πρωινό στην ταράτσα του ξενοδοχείου με θέα μεγάλο μέρος της πόλης. Πήγα στην αγορά, όπου πωλούνται μονάχα προϊόντα για τους ντόπιους: τρόφιμα, καλλυντικά, είδη για το σπίτι κτλ, κακής ποιότητας τα περισσότερα και δεν υπάρχει τίποτα που να ενδιαφέρει τους τουρίστες.. Περπάτησα δίπλα στο ποτάμι και έκανα βόλτες στους μικρούς δρόμους χαζεύοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Έψαξα να βρω το μουσείο της πόλης και το σπίτι του Κυβερνήτη που είναι τα αξιοθέατα της πόλης αλλά δεν τα εντόπισα, άρχισε και να βρέχει και έτσι πήγα να τσιμπήσω κάτι στο “White Rose”. Έκατσα σε ένα τραπεζάκι έξω και την περισσότερη ώρα ήμουν περιτριγυρισμένος από παιδάκια που ζήταγαν λεφτά. Η γυναίκα που είχα δει το προηγούμενο βράδυ στο “Smoking Pot” τα καθοδηγούσε. Ένα από τα παιδιά έπεσε κυριολεκτικά στα πόδια μου, μέχρι που ήρθε μια γυναίκα από το εστιατόριο και τους είπε να φύγουν. Όπως είναι φυσικό μου κόπηκε η όρεξη. Όταν σηκώθηκα και πήγα μέσα για να πληρώσω, με το που έκανα 2 βήματα, όρμηξαν στο πιάτο με τα περισσεύματα. Ενώ καθώς έβγαινα με περικύκλωσαν πάλι. Είναι πάγια τακτική μάλλον γιατί το είδα που το έκαναν και σε άλλους, με το που έχεις πληρώσει και έχεις τα ρέστα στο χέρι να έρθουν να σου ζητήσουν. Η βροχή είχε δυναμώσει και έτσι γύρισα στο δωμάτιο.
Δίπλα στο ποτάμι
Το βράδυ πήγα για φαγητό και πάλι στο “Smoking Pot” και δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που η κοπέλα είχε γενέθλια και το αγόρι της είχε μια τούρτα έκπληξη. Προσέφεραν κομμάτια σε όλους όσους καθόμασταν εκεί και σύντομα γίναμε μια παρέα.
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να την περάσω και αυτή χαλαρά. Πήγα για πρωινό στο “Sunrise Coffee House” ένα δυτικού τύπου για τα δεδομένα της Καμπότζης (αλλά όχι δυτικό) καφέ όπου οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με μηνύματα και υπογραφές από χιλιάδες ταξιδιώτες που έχουν περάσει από εδώ, από διάφορες χώρες (έλληνα δεν βρήκα). Εκεί γνώρισα τον Tom, ένα 45άρη Αμερικάνο ο οποίος ήταν εκεί με την οικογένεια του και μια ακόμη οικογένεια. Ο Tom ζει στην Καμπότζη εδώ και 11 χρόνια και εκπροσωπεί την Καθολική εκκλησία. Κάτσαμε αρκετή ώρα και συζητήσαμε για τη χώρα αλλά και περί θρησκείας. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα κάνοντας βόλτες στην πόλη και στην αγορά, παρατηρώντας τους ανθρώπους, διαβάζοντας και γράφοντας.
Εικόνες της πόλης
Την επόμενη μέρα είχε έρθει η ώρα να φύγω από τη Battambang και να πάω στη Siem Reap για να επισκεφτώ τους ναούς του Angkor.Ξύπνησα γύρω στις 7 και πήγα και έκλεισα εισιτήριο για το λεωφορείο, στο μικρό κιόσκι δίπλα στην αγορά, το οποίο στοίχισε $5 συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς στο σταθμό των λεωφορείων που είναι απομακρυσμένος. Πήγα για γρήγορο πρωινό στο “White Rose” και έπιασα κουβέντα με ένα ντόπιο, ο οποίος ενθουσιάστηκε όταν του είπα πως είμαι έλληνας γιατί είχε σπουδάσει φιλοσοφία και ήταν γενικά της αρχαιοελληνικής σχολής και μου μίλαγε όλο ενθουσιασμό για τον Σοφοκλή!
Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης
Όταν έφτασα στο σταθμό των λεωφορείων (μια αλάνα με 4-5 παρκαρισμένα λεωφορεία, ένα σταθμαρχείο και μερικά παγκάκια) ήμουν ο μόνος ξένος (ως συνήθως) και έτσι έγινα το επίκεντρο της προσοχής των ντόπιων. Γνώρισα έναν ντόπιο που μίλαγε καλά αγγλικά γιατί δουλεύει για μια ΜΚΟ και ο οποίος ταξίδευε με τη γυναίκα του και το 3χρονο παιδάκι τους και μου εξήγησε πως όλοι που συζήταγαν όση ώρα περιμέναμε το λεωφορείο, το έκαναν γιατί απλά τους έκανε εντύπωση η εμφάνιση μου και πως δεν έλεγαν τίποτα κακό. Του επισήμανα πως δεν πειράζει γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, το έχω συνηθίσει!
Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου άνετη. Το λεωφορείο ήταν παλιό και επικρατούσε συνωστισμός και δεν είχα χώρο να βάλω στα πόδια μου την μικρή μου τσάντα και την είχα στην αγκαλιά μου όλη την ώρα. Στην αρχή ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά σύντομα έγινε χωματόδρομος με λακκούβες. Σε όλη τη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο και σύγκρινα της εικόνες με αυτές στην Ταϊλάνδη (το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που είχα ως εκείνη τη στιγμή στην Ασία). Εδώ το τοπίο είναι διαφορετικό. Όλα είναι μια τεράστια πεδιάδα, καταπράσινη και πλημμυρισμένη αφού είναι σπαρμένη με ρύζι και διάσπαρτα βλέπεις κάποια δέντρα. Υπάρχουν παντού τεχνητές λιμνούλες τις οποίες πιθανότατα χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να ποτίζουν τις καλλιέργειες αλλά συγχρόνως χρησιμεύουν και για να κάνουν το μπάνιο τους, να πλύνουν το μηχανάκι τους ακόμη και να ψαρέψουν.
Ο δρόμος προς τη Siem Reap
Η αγορά και σπίτια
Αποφάσισα να περάσω τη μέρα χωρίς να κάνω πολλά πράγματα, για να πάρω μια ιδέα της ζωής στην πόλη. Έφαγα πρωινό στην ταράτσα του ξενοδοχείου με θέα μεγάλο μέρος της πόλης. Πήγα στην αγορά, όπου πωλούνται μονάχα προϊόντα για τους ντόπιους: τρόφιμα, καλλυντικά, είδη για το σπίτι κτλ, κακής ποιότητας τα περισσότερα και δεν υπάρχει τίποτα που να ενδιαφέρει τους τουρίστες.. Περπάτησα δίπλα στο ποτάμι και έκανα βόλτες στους μικρούς δρόμους χαζεύοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Έψαξα να βρω το μουσείο της πόλης και το σπίτι του Κυβερνήτη που είναι τα αξιοθέατα της πόλης αλλά δεν τα εντόπισα, άρχισε και να βρέχει και έτσι πήγα να τσιμπήσω κάτι στο “White Rose”. Έκατσα σε ένα τραπεζάκι έξω και την περισσότερη ώρα ήμουν περιτριγυρισμένος από παιδάκια που ζήταγαν λεφτά. Η γυναίκα που είχα δει το προηγούμενο βράδυ στο “Smoking Pot” τα καθοδηγούσε. Ένα από τα παιδιά έπεσε κυριολεκτικά στα πόδια μου, μέχρι που ήρθε μια γυναίκα από το εστιατόριο και τους είπε να φύγουν. Όπως είναι φυσικό μου κόπηκε η όρεξη. Όταν σηκώθηκα και πήγα μέσα για να πληρώσω, με το που έκανα 2 βήματα, όρμηξαν στο πιάτο με τα περισσεύματα. Ενώ καθώς έβγαινα με περικύκλωσαν πάλι. Είναι πάγια τακτική μάλλον γιατί το είδα που το έκαναν και σε άλλους, με το που έχεις πληρώσει και έχεις τα ρέστα στο χέρι να έρθουν να σου ζητήσουν. Η βροχή είχε δυναμώσει και έτσι γύρισα στο δωμάτιο.
Δίπλα στο ποτάμι
Το βράδυ πήγα για φαγητό και πάλι στο “Smoking Pot” και δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που η κοπέλα είχε γενέθλια και το αγόρι της είχε μια τούρτα έκπληξη. Προσέφεραν κομμάτια σε όλους όσους καθόμασταν εκεί και σύντομα γίναμε μια παρέα.
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να την περάσω και αυτή χαλαρά. Πήγα για πρωινό στο “Sunrise Coffee House” ένα δυτικού τύπου για τα δεδομένα της Καμπότζης (αλλά όχι δυτικό) καφέ όπου οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με μηνύματα και υπογραφές από χιλιάδες ταξιδιώτες που έχουν περάσει από εδώ, από διάφορες χώρες (έλληνα δεν βρήκα). Εκεί γνώρισα τον Tom, ένα 45άρη Αμερικάνο ο οποίος ήταν εκεί με την οικογένεια του και μια ακόμη οικογένεια. Ο Tom ζει στην Καμπότζη εδώ και 11 χρόνια και εκπροσωπεί την Καθολική εκκλησία. Κάτσαμε αρκετή ώρα και συζητήσαμε για τη χώρα αλλά και περί θρησκείας. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα κάνοντας βόλτες στην πόλη και στην αγορά, παρατηρώντας τους ανθρώπους, διαβάζοντας και γράφοντας.
Εικόνες της πόλης
Την επόμενη μέρα είχε έρθει η ώρα να φύγω από τη Battambang και να πάω στη Siem Reap για να επισκεφτώ τους ναούς του Angkor.Ξύπνησα γύρω στις 7 και πήγα και έκλεισα εισιτήριο για το λεωφορείο, στο μικρό κιόσκι δίπλα στην αγορά, το οποίο στοίχισε $5 συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς στο σταθμό των λεωφορείων που είναι απομακρυσμένος. Πήγα για γρήγορο πρωινό στο “White Rose” και έπιασα κουβέντα με ένα ντόπιο, ο οποίος ενθουσιάστηκε όταν του είπα πως είμαι έλληνας γιατί είχε σπουδάσει φιλοσοφία και ήταν γενικά της αρχαιοελληνικής σχολής και μου μίλαγε όλο ενθουσιασμό για τον Σοφοκλή!
Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης
Όταν έφτασα στο σταθμό των λεωφορείων (μια αλάνα με 4-5 παρκαρισμένα λεωφορεία, ένα σταθμαρχείο και μερικά παγκάκια) ήμουν ο μόνος ξένος (ως συνήθως) και έτσι έγινα το επίκεντρο της προσοχής των ντόπιων. Γνώρισα έναν ντόπιο που μίλαγε καλά αγγλικά γιατί δουλεύει για μια ΜΚΟ και ο οποίος ταξίδευε με τη γυναίκα του και το 3χρονο παιδάκι τους και μου εξήγησε πως όλοι που συζήταγαν όση ώρα περιμέναμε το λεωφορείο, το έκαναν γιατί απλά τους έκανε εντύπωση η εμφάνιση μου και πως δεν έλεγαν τίποτα κακό. Του επισήμανα πως δεν πειράζει γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, το έχω συνηθίσει!
Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου άνετη. Το λεωφορείο ήταν παλιό και επικρατούσε συνωστισμός και δεν είχα χώρο να βάλω στα πόδια μου την μικρή μου τσάντα και την είχα στην αγκαλιά μου όλη την ώρα. Στην αρχή ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά σύντομα έγινε χωματόδρομος με λακκούβες. Σε όλη τη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο και σύγκρινα της εικόνες με αυτές στην Ταϊλάνδη (το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που είχα ως εκείνη τη στιγμή στην Ασία). Εδώ το τοπίο είναι διαφορετικό. Όλα είναι μια τεράστια πεδιάδα, καταπράσινη και πλημμυρισμένη αφού είναι σπαρμένη με ρύζι και διάσπαρτα βλέπεις κάποια δέντρα. Υπάρχουν παντού τεχνητές λιμνούλες τις οποίες πιθανότατα χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να ποτίζουν τις καλλιέργειες αλλά συγχρόνως χρησιμεύουν και για να κάνουν το μπάνιο τους, να πλύνουν το μηχανάκι τους ακόμη και να ψαρέψουν.
Ο δρόμος προς τη Siem Reap
[Προηγούμενη][Εισαγωγή][Επόμενη]
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου