Μας πήρε το μαράζι και άρχισε η γκρίνια

Τι έλεγα; Α ναι, για την καλύτερη δουλειά του κόσμου την οποία πήρε ένας Βρετανός.
(Προσοχή, ακολουθεί γκρίνια!)

Με το που ανακοινώθηκε λοιπόν ότι δόθηκε η δουλειά, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι στο διαδίκτυο άρχισαν τα (α) Τον κωλόφαρδο. Γιατί αυτός και όχι εγώ;, ακολουθούμενα από το γνωστό τροπάρι (β) αυτό θέλω να κάνω και'γω, να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Ας τα πιάσουμε ξεχωριστά:

α) Τον κωλόφαρδο. Γιατί αυτός και όχι εγώ;

Και αναρωτιέμαι, γιατί κωλόφαρδος ο άνθρωπος; Ανακοινώθηκε μια θέση, έκανε αίτηση και τελικά τον πήραν. Εσύ (και εγώ) που ήθελες να είσαι στη θέση του έκανες αίτηση; Έβαλες τα δυνατά σου να γράψεις ένα γράμμα για να τους εντυπωσιάσεις; Έφτιαξες το πιο ευφάνταστο βιντεάκι (που ζητούσαν) ώστε να σε φέρει πιο κοντά στη θέση; Έκανες τίποτα από όλα αυτά ή απλά καθόσουν και ονειροπολούσες τι καλά που θα ήταν να έπαιρναν εσένα; Έγινα σαφής; Περνάω στο δεύτερο.

β) Αυτό θέλω να κάνω και'γω, να τα παρατήσω όλα και να φύγω

Η απάντησή μου είναι.. αυτά μας τα'παν κι άλλοι. Και εξηγούμαι:

Άνοιξη 2007: Είναι δεν είναι 2 βδομάδες που έχω επιστρέψει από πολύμηνο ταξίδι στην Ασία και είμαι ακόμη φρικαρισμένος με την Αθήνα και γενικά τη "δύση".
Είμαι στην ουρά της τράπεζας και τυχαίνει να στέκομαι μπροστά στο γραφείο του διευθυντή (νέος, γύρω στα 35-40 περίπου). Πίσω μου τυχαίνει (ξανά) να περιμένει κάποιος φίλος/γνωστός του διευθυντή ο οποίος μόλις τον βλέπει βγαίνει έξω και πιάνουν την κουβέντα:
[...] διευθ: Διακοπές που θα πας;
πελ: Στην Παρο για 2 βδομάδες.
διευθ: Τι ωραία! Έτσι μου'ρχετε να τα παρατήσω όλα και να πάω σε ένα νησί και να σερβίρω καφέδες, να μη με νοιάζει τίποτα [...]

Και σκέφτομαι εγώ από μέσα μου: Αυτά μας τα'παν κι άλλοι.
Σε πιστέψαμε πως σκέφτεσαι έστω και λίγο σοβαρά να παρατήσεις το διευθυντιλίκι, τον καλό σου το μισθό, να χάσεις το αυτοκίνητο και το διαμέρισμα που λογικά ακόμη χρωστάς, τα φιρμάτα πουκάμισα σου και τα σαββατόβραδα στα μπουζούκια για να πας να σερβίρεις καφέ σε ένα νησί, να παίρνεις 600 ευρώ, να είσαι ανασφάλιστος και να πρέπει να υπομένεις και την κάθε παραξενιά του αφεντικού και του πελάτη.

Ναι είναι πολύ εύκολο να πεις: Θα τα βροντήξω όλα και θα σηκωθώ να φύγω ή δεν με νοιάζει, ψαράς να γίνω να έχω να τρώω και μια καλύβα να κοιμάμαι και μου φτάνει. Όλοι μας τα λέμε κατά καιρούς, ποιος έχει όμως τα κότσια να το κάνει;

Συγνώμη αν γίνομαι κυνικός και ίσως στεναχωρώ κάποιους αλλά μην νομίζετε πως βγάζω και τον εαυτό μου απέξω. Όταν καταφέρουμε να πετάξουμε από πάνω τη νοοτροπία του να γίνω, να φτιαχτώ, να πετύχω, να πάρω καλό αμάξι και να είμαι κάποιος, τότε θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε και τα όνειρα μας. Έως τότε θα είμαστε εδώ και θα ζηλεύουμε τον δίπλα μας, θα αναρωτιόμαστε γιατί αυτός και όχι εγώ; θα λέμε μεγάλες κουβέντες που δεν θα πραγματοποιούμε... και θα γκρινιάζουμε ασταμάτητα, όπως κάνω εγώ τώρα...